Istnieje kilka chorób, które sprawiają, że psy tej rasy są niebezpieczne dla dzieci, ale najczęstszą z nich jest dziedziczna neuropatia demielinizacyjna psów. Jeśli jednak dzieci nie są groźne dla psa, prawdopodobnie nie stanowi to problemu. Mimo swojej wielkości mastif tybetański nie jest na ogół agresywny w stosunku do dzieci. Rasa ta jest dobra w kontaktach z innymi dziećmi, ale może stać się onieśmielająca, jeśli dzieci są agresywne.
Wrodzona neuropatia demielinizacyjna u psów
Dziedziczna neuropatia demielinizacyjna psów jest potencjalnie niebezpieczną chorobą, która może prowadzić do utraty czucia i funkcji w nogach. Objawom może towarzyszyć ból, mrowienie lub drętwienie. Ze względu na uszkodzone nerwy choroba może również wpływać na narządy wewnętrzne. Jedynym sprawdzonym sposobem zapobiegania zarażeniu się dzieci tą chorobą jest regularna obserwacja psa.
Objawy mogą obejmować utratę zdolności szczekania i oddychania, a w niektórych przypadkach niemożność uniesienia głowy. W łagodnych przypadkach rokowanie jest dobre, choć pies może nie odzyskać sprawności mięśni, którą miał wcześniej. Choroba może powodować długotrwałą niepełnosprawność u psów, dlatego niezbędna jest właściwa opieka pielęgniarska. W ostateczności choroba może być śmiertelna.
Wielkość
Chociaż wielkość mastifa tybetańskiego nie czyni go psem niebezpiecznym dla dzieci, należy pamiętać, że ma on skłonności do agresji, zwłaszcza w stosunku do dzieci. Najlepiej unikać głaskania mastifa z małymi dziećmi, jeśli jest się jego właścicielem. Należy również pamiętać, że Mastif tybetański może nie lubić dzieci i może błędnie interpretować ich krzyki jako agresję.
Wielkość mastifa tybetańskiego jest jedną z najczęstszych obaw dzieci. Mimo że pies ten jest generalnie duży, nie jest tak niebezpieczny jak inne rasy. Wynika to w dużej mierze z uwarunkowań genetycznych. Mastif tybetański jest potomkiem dużej rasy psów znanych jako molosy. Psy te były pierwotnie hodowane w celu ochrony zwierząt gospodarskich przed drapieżnikami, dlatego ich wielkość jest naturalna.
Agresja
Choć mastify tybetańskie są lojalnymi i kochającymi psami, mogą stać się agresywne, jeśli nie są odpowiednio szkolone i socjalizowane. W rezultacie mogą wykazywać agresję w stosunku do obcych, innych psów, a nawet wilków. Aby zapobiec takiemu zachowaniu, właściciele muszą zapewnić im solidne szkolenie i socjalizację. Jednak po odpowiednim szkoleniu mastify tybetańskie mogą stać się doskonałymi zwierzętami rodzinnymi i towarzyszami. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o agresji mastifów tybetańskich.
Przyczyną wrodzonej agresywności tej rasy jest jej instynkt pracy. Rasa ta została wyhodowana w celu ochrony swojej rodziny i stada przed obcymi, a cecha ta została przeniesiona do jej natury. Zachowania instynktowne w naturze mogą nawet prowadzić do zachowań drapieżnych u psów. Z tego powodu mastif tybetański nie toleruje innych psów tej samej płci. Jego naturalną skłonnością jest gonienie kotów i chwytanie zwierząt. Szkolenie mastifa jest jednak trudne, ponieważ są one bardzo niezależne i samodzielne. Należy pokazać tej rasie, że potrafi być konsekwentnym przywódcą i że jest w stanie nauczyć się respektowania zasad i obowiązków obowiązujących w stadzie.
Warunki zdrowotne
Istnieje wiele potencjalnych schorzeń, które mogą dotknąć mastifa tybetańskiego. U tej rasy występuje kilka typowych schorzeń, takich jak dysplazja stawów biodrowych, dysplazja stawów łokciowych, autoimmunologiczne zapalenie tarczycy, drgawki i dziedziczna neuropatia demielinizacyjna psów. Ważne jest, aby znać te objawy, aby móc odpowiednio leczyć psa i utrzymać go w zdrowiu. Dowiedz się więcej o powszechnych problemach zdrowotnych i chorobach, a w przypadku zauważenia jakichkolwiek zmian w zachowaniu lub stanie zdrowia psa, skonsultuj się z lekarzem weterynarii.
Mastif tybetański ma podwójne umaszczenie. Występuje w kolorze czarnym, czekoladowo-brązowym, łupkowoszarym z brązowymi oznaczeniami lub złotym. Sierść powinna być szczotkowana kilka razy w tygodniu. W okresie linienia sierść należy szczotkować codziennie. Należy także regularnie przycinać paznokcie i czyścić uszy. Mastify tybetańskie nie powinny być pozostawiane same sobie przez dłuższy czas, w przeciwnym razie ich właściciele mogą być zmuszeni do podawania im leków przeciwzapalnych, aby kontrolować objawy choroby.
Opieka nad mastifem tybetańskim
Dzieci muszą być wychowywane z odpowiednią wiedzą i umiejętnością opieki nad mastifem tybetańskim. Ten duży pies nawiązuje silną więź ze swoimi właścicielami, ale może nie rozumieć, jak prawidłowo dyscyplinować i chronić dzieci. Mastif tybetański może pomylić brutalne zabawy z dziećmi z przemocą fizyczną i zareagować w ten sposób. Dlatego ważne jest, aby nadzorować czas zabawy dziecka. Mastif tybetański będzie prawdopodobnie szczekał, jeśli poczuje się zagrożony.
Opieka nad mastifem tybetańskim wymaga bezpiecznego podwórka, ponieważ są one notorycznymi uciekinierami. Mogą nauczyć się otwierać bramy i drzwi, obserwując właściciela, dlatego należy upewnić się, że ogrodzenie jest wystarczająco wysokie. Aby zapobiec niepożądanym incydentom, mastif tybetański musi być również oznakowany mikrochipem. Mastifa tybetańskiego należy także stanowczo szkolić, aby słuchał Twoich poleceń. Jeśli obawiasz się, że mastif tybetański stanowi zagrożenie dla dzieci, rozważ skorzystanie z pomocy akredytowanego psiego behawiorysty, który pomoże Ci w szkoleniu psa.
Równie ciekawe:
Leave a Comment